Het verhaal van Judith

"Niets houdt mij tegen"

Judith heeft een relatie met Pieter en woont samen met haar twee katten Puk en Lion in Apeldoorn. In 2005 kreeg ze de ziekte van Crohn. Na 1,5 jaar werd haar tijdelijke stoma opgeheven, maar in 2013 kreeg ze opnieuw een stoma. Dit keer permanent.Ondanks dat ze al 24 keer geopereerd is, houdt ze zich sterk. Judith is een echte doorzetter en niets houdt haar tegen. Ze heeft een baan, waarbij ze met veel plezier voor anderen zorgt. Al snel heeft ze zich daar ook bewezen en is ze doorgegroeid naar de functie Eerst Verantwoordelijk Verzorgende (EVV).

Al van kinds af aan wist Judith dat ze de zorg in wilde. Met name de doelgroep ouderen spreekt haar erg aan. “Die hebben al een heel leven achter zich. Ook is hun waardering erg groot”, vertelt Judith. In 2008 studeerde ze af en sinds 2012 is ze werkzaam bij Atlant Zorggroep in Apeldoorn. Judith werkt bij een woonzorgcentrum met verpleeghuis. Samen met drie collega’s zorgt ze voor 21 bewoners. Ze werkt 28 uur per week in ploegen. De ene keer overdag en de andere keer ’s nachts. Door de ziekte van Crohn valt het onregelmatig werken niet altijd mee. Judith vindt het wel fijn om ’s ochtends in bed te kunnen blijven liggen na een nachtdienst. Ze hoeft dan niet zo vroeg op. Vermoeidheid is met name iets waar ze rekening mee moet houden. Om voldoende rust te krijgen let ze er bijvoorbeeld goed op dat ze op tijd naar bed gaat.

In 2004 kreeg Judith te horen dat ze de ziekte van Crohn had. Dit werd in 2005 pas officieel vastgesteld. Het begon met buikklachten. Een ontsteking volgens de dokter. Ze kreeg ontstekingsremmers mee naar
huis, maar de klachten gingen helaas niet over. Een paar maanden later werd ze ziek. Er werd eerst gedacht aan een griepje, maar toen het steeds slechter met haar ging, is ze uiteindelijk met spoed naar het ziekenhuis gegaan. Judith kreeg een stoma en dat zou eerst voor een half jaar zijn. Na anderhalf
jaar is de stoma daadwerkelijk opgeheven, maar dit bleek geen goede keuze te zijn. Haar klachten namen toe en Judith was opgelucht toen ze in 2013 opnieuw een stoma kreeg. “De stoma heeft voor mij alleen maar voordelen. Het is zo bepalend wat en wanneer je eet. Ik kan nu bijvoorbeeld weer gewoon frietjes eten, zonder buikpijn!”, zegt Judith blij. Op dit moment heeft ze voornamelijk nog klachten
door de fistels. Hiervoor mocht ze meedoen aan een onderzoek naar stamceltherapie: “Ik kwam in aanraking om deel te nemen aan een stamcelonderzoek. In de fistels zelf worden stamcellen van ‘gezonde’ mensen gespoten. Dit zou ervoor moeten zorgen dat de fistel vanzelf oplost. De eerste keer is het helaas niet gelukt, maar ik kijk vol verwachting uit naar de tweede keer”.

Judith is erg blij met haar baan en haar nieuwe functie. Ze heeft kenbaar gemaakt dat ze een stoma heeft en ook al haar collega’s zijn ervan op de hoogte. Ze hebben respect voor haar. “Ik benut mijn kwaliteiten en dat doen mijn collega’s ook”, geeft Judith aan. Als er mensen met een stoma verzorgd
moeten worden, dan vragen ze aan Judith advies. En als ze opnieuw naar het ziekenhuis moet? Dan krijgt ze veel steun, bloemen en kaartjes. Judith vindt dit hartverwarmend en geeft bescheiden aan dat dit allemaal niet hoeft. De stoma belemmert haar tijdens het werken niet. “Ik heb gelukkig geen plooien
of breuken. En wanneer iets niet lukt of kan, zoek ik een andere manier. Zo trek ik bijvoorbeeld
steunkousen op zo’n manier aan, dat er niet teveel druk op mijn buik komt. Bij warm weer voelt het soms wat minder prettig aan, maar ook dat went. ‘Niet piepen, maar lopen' zei mijn oma altijd. Het is niet anders en ik ga gewoon door”, vervolgt Judith. Vol trots vertelt Judith over haar werk en wat haar is bijgebleven. Tussen al die verhalen sprong er eentje uit. “Een cliënt vertelde mij, dat ze als kind een pan water van
het vuur haalde. Het water kwam vervolgens volledig over haar heen. Ze was voor de helft ernstig verbrand en dit is nog steeds zichtbaar”, deelt Judith. “Operatie na operatie, het is een kwestie van doorzetten”, waarop Judith besluit met: “Sommigen zijn al ver in de 80, ze willen hun levensverhaal met mij delen. Dat vind ik bijzonder. Bij mezelf denk ik dan, wat ben je toch een mooi mens”.